Zondag 30 juni 2024
Zoals de meeste denk ik wel weten, ben ik geen fulltime teaching pro, maar ben ik een business analist voor Wolters Kluwer. Ik reis voor mijn werk veel tussen Nederland en België en als ik thuis ben, zijn daar mijn dames. Als er dan op die dag of in die week nog tijd te vinden is, ben ik inderdaad veel met golf bezig. Echter, ik ben wel heel realistisch en eerlijk.
Ik kan een aardig balletje slaan, maar oefen gewoon nog te weinig om echt richting HCP 0 te gaan. Maar ik ben op dit moment erg blij met een HCP van 8. Vooral met oog op de tijd die ik momenteel in de sport kan steken.
Steeds vaker haal ik mijn handicap en soms heb ik, net zoals iedereen, 2 holes die mijn hele score om zeep helpen en mij laten twijfelen aan het spel of dat ik wellicht nieuwe clubs moet kopen.
Afgelopen week gebeurde er iets wat ik totaal niet verwacht had. Na een heerlijke familie zondag, besloot ik in mijn App van Delfland te kijken en zag tot mijn verbazing een plekje voor einde van die middag voor een rondje van 9 holes op de gele lus. Voor de niet kenners: de gele lus is een lus met veel water, maar wel risk en reward mogelijkheden.
Ik zou spelen met mijn vader en na prachtige politieke discussies in de auto, gingen we zonder warm te slaan richting de eerste tee, want; 1 we waren gewoon te laat vertrokken en 2 we gingen gewoon even oefenen deze ronde.
Hole 1 t/m 6
Eenmaal aangekomen bij de eerste tee begon ik te twijfelen en wilde ik toch met de driver afslaan. Alle overwegingen schoten door mijn hoofd: het is je eerste slag, je zou voor safe play gaan, kijk uit voor je rug, je wilde toch je ijzers oefenen, etc. etc. Alleen toen hoorde ik de altijd aanmoedigende stem van Micha in mijn hoofd met zijn beroemde woorden: “opleggen is voor ………”. Deze mag je zelf invullen. Het werd dus de driver en die was recht, ver en gaf mij een pitching wedge naar binnen op deze altijd uitdagende eerste hole. 2 Puts en de eerste par was een feit. We zijn van start!
Hole 2, een par 3 werd na een up en down een par en hole 3 een birdie na een put van 6 meter. Ik stond -1 na 3 holes. Mijn gedachtes: Fijn! Ik raak ze wel lekker vandaag, maar het zal niet heel de ronde zo gaan, of toch wel?
De volgende holes een par 4, nog een par 4 en een par 5. Hole 4 werd een par na werkelijk de meest rechte en saaie slagen. Hole 5, was een geluk. Mijn teeshot bleef hangen op de waterkant. Een slechte clubkeuze met een lucky resultaat. Na een ijzer 8 uit het riet die laag op de fairway kwam rolde de bal zo de green op. Een put van 5 meter en mijn lucky birdie was een feit. Hole 6, was een drive van 260 meter, wat er voor zorgde dat ik met mijn 2de slag naar de green kon, maar ik sloeg hem over de green en moest terugkomen met een chip en 2 puts. Maar: een volgende par was een feit. Tussenstand na 6 holes: -2.
Hole 6 t/m 9
Het werd nu toch wel serieus. De afstandstabel kwam erbij, ik heb mijn vader gevraagd mijn caddy te zijn en ik wilde alles geven om deze score binnen te brengen.
Hole 7 een par 3 over het water werd vakkundig uitgespeeld. Wegens een flinke wind tegen heb ik 2 clubs meer gepakt. Het werd een par. Hole 8 was een afslag met mijn wood 3 wat een 54 graden overliet en plots was daar weer een birdie kans die helaas bleef hangen op de lip. Wat gebeurt er toch deze ronde?
Hole 9 is een par 5 en mijn gedachten waren: dit gaat je lukken, maar geen gekke dingen gaan doen nu. Mijn drive was ver op links gemikt om water en trouble uit het spel te houden. Een wood 3 in de wind bracht mij tot 60 meter voor de green. Een goed geplaatste lobwedge en een birdie kans van 4 meter presenteerde zich. De put was down hill met een grote break. Weer bleef hij hangen op de lip, maar een tap-in par was er.
Wat was er net gebeurd?
Voor het eerst een ronde beter dan level par. Zelfs 2 slagen onder par, maar het had zomaar -4 kunnen zijn op 9 holes. Ik was verbaasd en zo blij en ja ik heb dus de etiquette van de golfbaan verbroken. Uitbundig juichen op de green van 9e hole was een feit. Mijn vader had het nog niet echt door, die zei droog: “Je hebt toch wel eens beter dan par gespeeld?” Uuuuhhhhh nee pa, dit was de eerste keer en hoe! Ik kon en kan het echt nog niet geloven, maar het is toch gebeurd. Dus op naar het terras en vieren maar! Vaders aan de wijn en ik aan de cappuccino, want zoals gezegd ik was kapot van een drukke week en dit moest een ontspannen oefenronde zijn.
Ik had dus ook nog geen tijd om hier iets over te posten maar bij deze. ;-)
Afsluitend: zo zie je maar, golf blijft een spelletje dat ons kan verassen en dit soort momenten zorgen ervoor dat we steeds weer terugkomen naar de baan en ons blijven uitdagen deze successen te halen.
Voor nu vanuit mijn thuis kantoor: Heel veel succes en geniet van jouw volgende rondje golf want jouw beste ronde kan om de hoek zijn.
Tot de volgende!!!
Alex
English Translation:
Sunday, June 30, 2024
As many of you probably know, I'm not a full-time golf instructor—I'm a business analyst for Wolters Kluwer. My job involves frequent travel between the Netherlands and Belgium, and when I'm home, my family is always there. If there’s any time to spare on those days or during the week, it’s usually spent playing golf. However, I’m very realistic about my game.
I can strike a decent shot, but I don’t practice enough to aim for a handicap of 0. Right now, I’m very happy with my handicap of 8, especially given the limited time I can dedicate to the sport.
More often than not, I play to my handicap, but like everyone else, a couple of bad holes can ruin my score, making me doubt my game or wonder if I need new clubs.
Last week, something completely unexpected happened. After a wonderful family Sunday, I decided to check my Delfland App, and to my surprise, I saw an open spot later that afternoon for a 9-hole round on the yellow loop. For those who don’t know: the yellow loop is a course with a lot of water, offering plenty of risk-and-reward opportunities.
I was set to play with my dad, and after some lively political discussions in the car, we arrived at the first tee. No warm-up—simply because 1) we had left too late, and 2) we decided to treat this round as more of a practice session.
At the first tee, I started to hesitate and wasn’t sure whether to use my driver. A thousand thoughts raced through my mind: It’s your first shot—play it safe, watch your back, you wanted to work on your irons, etc. But then, I heard Micha’s encouraging voice in my head, with his famous line: “laying up is for...". You can fill in the blanks. So, I grabbed the driver, and it was straight, long, and left me with a pitching wedge for my approach on the always challenging first hole. Two putts later, I had my first par. We were off!
Hole 2, a par 3, was a straightforward up-and-down for a par, and on hole 3, I sunk a 6-meter putt for a birdie. I was -1 after three holes. My thoughts? "Nice! I’m hitting them well today. But will this last through the whole round?"
The next few holes—a par 4, another par 4, and a par 5—went like this: Hole 4 was a par after a series of very straight, but somewhat dull shots. Hole 5 was a stroke of luck. My tee shot stopped right at the water’s edge, a bad club choice, but the outcome turned out surprisingly well. An 8-iron from the reeds rolled low onto the fairway and then onto the green. A 5-meter putt gave me a lucky birdie. On hole 6, I drove 260 meters, which set me up to go for the green with my second shot. I overshot the green, but managed to recover with a chip and two putts for another par. Score after 6 holes: -2.
It was starting to get serious. I pulled out the distance table, asked my dad to be my caddy, and was determined to give it my all to finish with a solid score.
Hole 7, a par 3 over water, was played expertly. With a strong headwind, I clubbed up by two clubs and made it a par. Hole 8 was a tee shot with my 3-wood, leaving me a 54-degree wedge. Suddenly, I had another birdie chance, but it hung on the lip. What’s going on here?
Hole 9 is a par 5, and my thoughts were: "You’ve got this, but don’t do anything stupid." I aimed my drive far left to avoid water and trouble, then followed with a 3-wood into the wind, leaving me 60 meters from the green. A well-executed lob wedge gave me a 4-meter birdie chance. The putt was downhill with a big break. Again, it hung on the lip, but I tapped in for a par.
So, what just happened? For the first time, I played a round better than par—actually, 2 strokes under par. And it could’ve easily been -4. I was stunned and thrilled, and yes, I broke a bit of golf etiquette—exuberantly cheering on the green at hole 9. My dad, still processing, dryly asked: "Haven’t you ever played better than par?" Uh, no, Dad, this was the first time, and wow, what a round! I still can’t quite believe it. Off to the terrace to celebrate—with my dad enjoying wine and me with a cappuccino, because, as I mentioned, I was wiped out after a busy week, and this was supposed to be a relaxing practice round.
I hadn’t posted about this yet, but here it is. ;-)
In conclusion: Golf continues to surprise us, and it’s these moments that keep us coming back to the course, pushing ourselves to achieve more.
From my home office for now: Wishing you all much success and enjoyment in your next round of golf, because your best round could be just around the corner.
Until next time!
Alex
Reactie plaatsen
Reacties
Hey,
Love hearing about your story, I myself am an expat looking to get back into golf, was a 2 handicap in my "prime" but now in my thirties at around 8 HCP as well. Would love to hear more around how you can train and compete here in the Netherlands. I am interested in playing some scrambles etc as well.